جایی برای نوشتن...تنها نوشتن

باید تامل کنم تا بفهمم که از کجای این زندگی شروع کنم به صحبت کردن؛ تا حرفم آن طور که باید و شاید نشان دهنده ی عمق درد آوری هایش باشد.هر هفته و هر روز رو به بدی تر، ناراحتی تر، غصه تر، انباشته تر، خسته تر، نالان تر. به خودت می آیی و می بینی رفتارت چه هیولایی برایت ساخته است. چه هیولای بی فکر و نادانی. تو کی فرصت کردی این طوری بشی آخه؟ , ...ادامه مطلب

شاید بعضی روزها و بعضی لحظه ها؛ صورت واقعی تری از خودمان هستیم. همان که هر روز صبح از اعماقت بلند می شود و تو یک خروار پتو روی سرش می کشی تا بلکه بخوابانی اش., ...ادامه مطلب

تلاش برای یکنواخت و قابل پیش بینی کردن زندگی، در این دنیا بی نتیجه است. درست وقتی همه چیز را با زحمت فراوان مرتب کرده ای؛ صاعقه ای بر آن فرود می آید و می شود آشفته؛ در حالی که تو در گیجی آن غوطه ور می شوی. درست مثل روزی که با یک لیوان چای سرد و شور آغاز شود. دیگر هر وقت که چای را می بینی یا حتی به آن فکر می کنی؛ حس غیرمنتظره ی شوری را از عمق وجودت حس می کنی... چه برسد به حس زبانی که تنها از عقل فرمان می گیرد! بدتر آن که حتی وقتی به عسل هم فکر می کنی تا اندکی حس شیرینی کنی؛ تو و وجودت شیرین نمی شود، عسل طعم شور پیدا می کند.   چه چای نفرت انگیزی! که انتظار و توقع شیری,هیچ چیز مثل مرگ تازه نیست,هيچ چيز مثل مرگ تازه نيست,هیچ چیز مثل نماز بینی شیطان,هیچ چیز مثل قبل نیست,هیچ چیز مثل سابق نیست,هیچ چیز مثل مرگ,هیچ چیز مثل گذشته نیست,دیگر هیچ چیز مثل قبل نیست,ديگر هيچ چيز مثل سابق نيست,دیگر هیچ چیز مثل سابق نیست ...ادامه مطلب