هیچ چیز مثل یک چای شور، نمی تواند خواب تو را بپراند.

تلاش برای یکنواخت و قابل پیش بینی کردن زندگی، در این دنیا بی نتیجه است. درست وقتی همه چیز را با زحمت فراوان مرتب کرده ای؛ صاعقه ای بر آن فرود می آید و می شود آشفته؛ در حالی که تو در گیجی آن غوطه ور می شوی.

درست مثل روزی که با یک لیوان چای سرد و شور آغاز شود. دیگر هر وقت که چای را می بینی یا حتی به آن فکر می کنی؛ حس غیرمنتظره ی شوری را از عمق وجودت حس می کنی... چه برسد به حس زبانی که تنها از عقل فرمان می گیرد! بدتر آن که حتی وقتی به عسل هم فکر می کنی تا اندکی حس شیرینی کنی؛ تو و وجودت شیرین نمی شود، عسل طعم شور پیدا می کند.

چه چای نفرت انگیزی! که انتظار و توقع شیرینی خود را به انسان تحمیل می کند و البته این ضمیر ناخودآگاه درونت است که چای را پر از نمک می کند تا بلکه از خواب بپری...