آخرین مطالب
امکانات وب
-----------------------------------
سعی می کنم گاهی ذهنم را وادار به آن کنم که بنویسد. از غم، از غصه، از درد، از لبخند، از شوق، از جیق های بنفش درونی که از کوچکی به آن معروف بوده ام. از ناراحتی هایم در میان خوشحالی، ذوق و شوقم هنگامی که حتی فرصتی برای نگاه کردن به خودم ندارم. می نویسم تا ذهنم در میان حوادث مختلف نپوسد، بادِ روزگار زندگی پر از تلاطم و امیدم را آرام جلوه ندهد و جسم و رفتارم بر روی نظریات قلبم سایه نیندازد. فعلا همین است؛ و از نظر "منِ فعلی" کاملا موجه جلوه می کند.
-----------------------------------
نامه هایم را که باز می کنم، دو دسته اند؛ تبلیغاتی و دوستانه. تبلیغاتی ها که ارزش تایید و حتی خوانده شدن هم ندارند... خانه ام را شلوغ و پلوغ می کنند و احساس عصبانیت می کنم از این که هنوز هستند کسانی که فکر می کنند راهکار مناسبی است! و بنابراین مستقیما می اندازمشان دور. دوستانه ها را هم طبیعتا هیچ کسی جلوی در نمی گذارد تا گرد و خاک بر روی آن بنشیند، جلوی چشم باشد تا هر که رد می شود نگاهی به آن هم بیندازد. اصلا نامه برای آن است که آدم نگهش دارد؛ گاه به گاه بخواند و بعد آن را در صندوقچه ای در قفسه ای پر از "دست نوشته" بگذارد. بنابراین تمامی نظرات خوانده می شوند، گاها فکرم را هم مشغول می کنند؛ ولی تایید نمی شوند. (فکر می کنم این سطح از خودخواهی برای حفظ حس های خوب ریز و درشت لازم باشد.)