این هم زود

بعضی وقت ها تبدیل می شوم به گودزیلای درونم. وقتی که از تک شاخ بنفشم برای حمله استفاده می کنم و سعی می کنم همه ی مهربونی اطرافم رو نشانه بگیرم.  گاهی هم وقتی می شود که رنگ های بنفشم را برای آبی کردن بقیه ی رنگ ها می پاشم. بعد می شینم با خودم فکر می کنم تازه خیلی هم حق با منه. گودزیلای نوزاد درونم هم با دندون کوچیک افتاده اش سری تکون می ده و میخنده. خوبه که تنها چیزی که ازش ناراحت می شم؛ کج شدن شاخ بنفشمه که حالا خیلی زشت تر از قبل هم به نظر می آد.

یه روز که زیاد دور هم نبود؛ با خودم قول دادم که دیگه ازش به عنوان ابزار جنگی استفاده نکنم. حساسیت و عصبانیتم رو به روی کسی که تنها هدفش کمک کردن به منه؛ فریاد نکنم. فقط چون که می دونم من رو می فهمه؛ دلیل نمی شه که حمله کنم. زخمی کنم. زخمی کنم...