شروع کردن های صد باره

خب وقت آن است که قلم برداریم و شروع کنیم به قضاوت خودمان بعد از یک عمر قضاوت دیگران کردن. باورم نمی شود که در آستانه ی سی سالگی هستم و هنوز از فکر کردن به خیلی از افکار و اتفاقات و وقایع فراری بوده ام. فراری با سرعت بالاتر از نور. امروز که اینجا می نویسم، اما، ایستاده ام. از خستگی این همه دویدن های بی قرار و بی تاب. بعضی وقت ها که بر می گردی، شاید از خودت ب‍پرسی "آیا این هستم؟" ولی دردناک تر آن این هست که بعد از این همه دویدن ها، بایستی و بپرسی که "من که هستم؟". با صدایی اکو وار از اطرافی نه ناشناخته تر از خود تو که آنجا ایستاده ای. شاید تو تنها انعکاسی از نقطه ی آغازی بوده ای که در زندگی حریان پیدا کرده ای... همیشه در زندگی دوم، خودم را پروانه یافته ام...

نوشته شده توسط mthrh در پنجشنبه ۱۴۰۳/۰۴/۰۷ |