دوست دارم، خودم برای خودم سنجاق قورباغه ای بخرم.

حتی می شود گفت، کم حرف تر از قبل هم شده ام. سعی می کنم بیشتر لبخند بزنم، اوهوم می گویم که کسی فکر نکند به حرفش بی توجهی کرده ام؛ با این حال اگر نکته یا سوالی باشد که حتما باید به آن پاسخ بدهم، ترجیح می دهم که با تانی و درنگی (که مثلا ناشی از فکر کردن است.) بگویم: "نمی دانم..." و در دلم و به خودم پاسخ بدهم.

اما نمی دانم کی می شود که در میان این همه حرف، صحبت هایی که می شنوم، سرهایی که تکان می دهم؛ حرف هایم را از ته دل بیرون بیاورم و کسی را ببینم که به من لبخند می زند. نه... دوست ندارم حرف هایم را بزنم. ترجیح می دهم آدم خاموشی باشم و دیگران فکر کنند که سردم و ... بی احساس... ترجیح می دهم ساده و صاف باشم؛ ساده حتی از آن هایی که به نظر کمی رقت انگیز می آیند...

منفجر می شوم از درد و با کلمات بیگانه ام. خورد می شوم از فشار و با صحبت ناآشنایم و کسانی که به من لبخند می زنند را باور ندارم... دوست دارم برای خودم سنجاق قورباغه ای بخرم. از آن هایی که همیشه دختران کوچک به سرشان می زنند و اطرافیانشان حتی در حین گریه ی دختر، به دنبال فرصت برای بازی و خوشحال کردن او هستند. نمی دانم... شاید این سنجاق قورباغه ای است که همه چیز را در مورد من و حرف هایم می داند.